ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΣ

Και θέλησα να γυρίσω κάτ’ απ’
τις στέγες της όρασης. Όχι, δεν είχα τίποτα να σου
δώσω. Κι αυτά τα μάτια μου δεν ήταν δικά μου.

Πόσα χρόνια να είχαν περάσει από τότε που
μέτραγα στα μάτια σου τους σφυγμούς μου;

Άκουσα τη φωνή μου να χάνεται
στο σκοτάδι κι άφησα τα μάτια μου να πλανηθούν στη
σιωπή.

Μες στην ομίχλη θάλασσα στα δέντρα κρέμασα
το φως μεσίστια τις μυστικές φωνές ακροβατώντας
στις κορφές το πούσι χόρευα σαν άγγελος το κύμα.