ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΚΤΑΙΩΝΑ

Διότι ο θάνατος πρέπει να δελεαστεί για να πιαστεί σε μιας ζωής την άκρη, την ακμή.

Έπλεξε, έστριψε, έκαμψε το σώμα του για να το δουν οι λέξεις και να 'ρθουν. Να το πετύχουν. Το περιέλιξε γύρω από αυτές τις λέξεις. Γύρω απ' τις λέξεις αυτές.

Παγίδεψε τις λέξεις εκεί. Παγίδεψε το σώμα του εκεί. Εφηύρε το σώμα του αλλιώς, ένα ξένο σώμα, που θα έτεμνε, θα έπληττε, θα σπάρασσε το δικό του ακαριαία και κάθετα. Και κατευθείαν. Σαν λέξη. Εκεί. Στο όνειρο αυτού του λουτρού. Σ' αυτού του γυμνού σώματος το όνειρο.

Εφηύρε το σώμα του αλλιώς, ένα σπαραγμένο σώμα. Διαμελισμένο, κομμένο, μισό. Ένα σώμα γραμμένο, ένα σώμα κρυμμένο, ένα σώμα γραπτό. Αλλά και ένα σώμα απόν. Σαν όνειρο. Και άγνωστο. Ένα σώμα ερχόμενο.


[ Υψώνω μέσα μου και χαιρετώ ]


Υψώνω μέσα μου και χαιρετώ
Τρεις λίμνες
Που κοιμούνται εντός σου
Την άβυσσο στο μέτωπό σου
Τη νύχτα
Την ψίχα
Την οργή των νεφών