ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Η σύγχρονη ελληνική δραματουργία, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, πορεύεται προς ένα θέατρο ουσίας, μακριά από τη σαγηνευτική αναχώρηση και τους αληθοφανείς αντικατοπτρισμούς που παρέχει εν δαψιλεία η τηλεοπτική εικόνα. Η κριτική που ασκεί το ελληνικό θέατρο, αλλά και η περιπλάνησή του στον κόσμο της ετερότητας, ενδέχεται να επαναφέρουν στο προσκήνιο τη συμβολική διάσταση, η οποία μεσολαβεί πάντα ανάμεσα στο φανταστικό και στο πραγματικό, στη φαντασμαγορία και στη συμβαντολογία. Μόνο μέσα στη διάσταση αυτή καθίσταται δυνατή η καλλιτεχνική εμπειρία, δηλαδή εκείνη η συνειδησιακή στάση που τείνει να ανταποκριθεί σε ακαθόριστες ακόμα επιθυμίες και να προσανατολιστεί σε βιώματα αχαρτογράφητα από την κληρονομημένη γνώση. Η σκηνή που πρέπει και μπορεί να στήσει το σύγχρονο ελληνικό θέατρο είναι η συμβολική σκηνή που δεν απαντά, δεν επαναλαμβάνει, δεν οπτικοποιεί, απλουστεύοντας, ένα ερώτημα, αλλά διατυπώνει νέα ερωτήματα. Σε μια κουλτούρα τηλεοπτική, δηλαδή σημειακή και ηδονοβλεπτική, το θέατρο μπορεί να γίνει η εστία ανάδυσης νέων σημασιών, μόνο όταν ακολουθεί τον δικό του δρόμο αντιπαραθέτοντας στα ήπια ομοιώματα τη «σκληρή» ανθρώπινη παρουσία και στην εφησυχαστική κατάφαση της πραγματικότητας τα διαβρωτικά του ερωτήματα. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]