ΤΟ ΑΦΩΤΙΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Είμαι εδώ, πάνω σε μια ξύλινη σχεδία. Την έφτιαξα με τα άτεχνα, τα αδέξια, τα άτολμα, τα δειλά χέρια μου, τα χέρια μου που τα μισώ, γιατί δεν άρπαξαν τη ζωή, μα που τώρα τα σέβομαι, γιατί υπάκουσαν στις εντολές μου. Και έφτιαξαν αυτήν τη σχεδία. Αυτό ήθελα. Το πιο απλό.
Το υποτυπώδες. Ένα σχεδόν που έγινε γένους θηλυκού. Όχι κάτι άλλο. Μια σχεδία.