ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Θάλασσα

τρεις απλές συλλαβές

κι ένα χρώμα

που μεταμορφώνεται.



«Δεν είναι δύσκολο για έναν έμπειρο χειριστή της γλώσσας να περιγράψει έναν τόπο –εικόνες, χρώματα, ορίζοντες, µυρωδιές, καθηµερινά φυσικά θαύµατα–, ακόµα και όταν αυτός ο τόπος συγγενεύει ελάχιστα µε την προσωπική του κουλτούρα. Το δύσκολο για κείνον είναι να ανασυγκροτήσει και να εκφράσει την ιδιαίτερη ζωή, τη µεταφυσική διάσταση του εν λόγω τόπου, επειδή για το εγχείρηµα χρειάζεται κάτι παραπάνω από λέξεις: όχι µόνο γνήσιο συναισθηµατικό υλικό, αλλά και άνοιγµα στο υπερβατικό (υπεραισθητό), δηλαδή την πλήρη παράδοση του ποιητή στον Λόγο.

Ο Αρµάντο Ροµέρο, όπως πριν από αυτόν ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Γκάτσος, τείνει ευήκοον ους στους ήχους και τους ρυθµούς ενός πολιτισµού, ο οποίος συνολικά εξέφρασε τον ίδιο τον ερωτικό Λόγο, την αέναη δηµιουργική πνοή του Ενός. Κι έτσι, βαθιά ερωτευµένος ο ίδιος (µε µια χώρα, µε µια φύση, µε µια πνευµατική παράδοση, µε ένα όραµα – που σωµατοποιείται και σε µια συγκεκριµένη γυναίκα), µπορεί να θεάται τη µυστηριακή ζωή του ελληνικού τοπίου, ως ποιητής-δηµιουργός και ενεργός συµµέτοχος στον µυστικισµό του φωτός».

(Από το επίµετρο της ποιήτριας Κλεοπάτρας Λυµπέρη)