ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Έρχομαι τώρα ο αυτουργός της μνήμης
με μία βέργα από κρανιά και τον σουγιά
να χώνεται στη μαλακή της φλούδα,

μια χαρακιά εδώ, μια άλλη εκεί,

να δέσει σχήμα ο μαίανδρος που οδηγεί τον νόστο
σ' έναν ορίζοντα που πια δεν έχει ηλικία,
να δέσει σχήμα ο καπνός - χνώτο παιδιού
στο τέρμα της οδού Μοναστηρίου,
με τις τσιγγάνες να φουμέρνουνε τα άφιλτρα,
τους ελιγμοδηγούς ν' αλλάζουν βάρδια,
με τ' άλογα να σέρνουνε στη δημοσιά τα κάρα
αχάραγα στη λαχαναγορά, Βαρδάρη, Λαγκαδά,
τα καρφοπέταλα στην άσφαλτο, Αγίου Δημητρίου,

μια γρατσουνιά εδώ, μια άλλη εκεί,

σγουρές φωνές στον χαλινό του λόγου
- Έιιι, ντε! Έιιι, ντε!
το καμουτσίκι στα χέρια του παππού
- Έιιι, ντε! Έιιι, ντε! εδώ στο τέρμα των οδών
- γραφή παιδιού σε χνωτισμένο τζάμι.