ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Παραμονές Χριστουγέννων του 1991, όταν όλοι ανέμεναν να δρέψουν κάτι από την όποια χαρά των γιορτών σε έναν κόσμο που άλλαζε, θα ερχόταν αντιμέτωπη με τη μοίρα της, ένα κορίτσι τότε, πάνω στο άνθος της εφηβείας. Εκείνη ήταν και η πρώτη φορά που θ' αναρωτιόταν αν η ηχητική εκφορά του ονόματός της είναι συμπτωματική: "Μιρέλλα"...

"Μοίρα έλα" τής φάνηκε για μια στιγμή να άκουσε και να είδε, σαν κάποιος να την καλεί υπόκωφα μπρος στον σπασμένο καθρέπτη και μες στο σκοτάδι...

Καμιά γιορτή δεν ξημέρωσε για το κορίτσι που θα μεγάλωνε απότομα μέσα σε μια μέρα. Δυόμιση δεκαετίες μετά, ώριμη γυναίκα πια, η μοίρα θα της έγνεφε ξανά, φέρνοντάς της κι όχι στερώντας της τώρα έναν άνθρωπο. Αυτόν που, μέσα απ' το πρόβλημα υγείας του, με το δικό του όνομα "φέρνει τη νίκη στη μάχη".

"Μιρέλλα" και "Νικόμαχος"... Τυχαίοι οι συμβολισμοί; Ίσως ναι, ίσως όχι. Γιατί ποια επικαλούμενη μοίρα μπορεί να προδικάσει την πιο ευοίωνη τύχη; Όταν, μάλιστα, το ταξίδι προς αυτή, την τελευταία, εκχέει απ' το βάθος φως...