ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Φτάνοντας έξω από το σπίτι μου. Ο ήλιος πίσω μου με κυνηγάει εκδικητικά! Νιώθω τις αχτίδες του να μου τρυπάνε τη σάρκα… Προσπαθώ να ανέβω τα σκαλιά του σπιτιού μου τρία τρία και ξαφνικά πέφτω! Το φουλάρι γλιστράει από το σώμα μου και πέφτει και εκείνο, ενώ απλώνω το χέρι μου να το πιάσω, ο αέρας το παρασέρνει μακριά… Κοκαλώνω για λίγο! Και ενώ η λάμψη του ήλιου χαϊδεύει το πρόσωπό μου όλα μαυρίζουν! Όχι, Θεέ μου! Όχι τώρα, όχι έτσι… Σέρνοντας χέρια και πόδια, καθώς είμαι πεσμένη ακόμα, φτάνω επιτέλους την πόρτα ουρλιάζοντας και την ανοίγω…

Σέρνομαι, καίγομαι, πεθαίνω…

Κλείνω την πόρτα, αφήνω πίσω μου το φως του ήλιου και επιστρέφω στο σκοτάδι μου… Είμαι εγώ, εκείνη που βγαίνει μόνο νύχτα. Είμαι εγώ, εκείνη που χορεύει στο φως της σελήνης… Και δε με λένε άδικα…

Το κορίτσι της σελήνης….