ΤΟ ΜΕΛΙ ΚΑΙ Η ΠΙΚΡΑ

Η μητέρα μου δεν πρόλαβε ούτε να φωνάξει. Λιποθύμησε αμέσως. Έκλεισε τα μάτια κι άφησε το σώμα της να σωριαστεί σαν άδειο σακί. Να μην δει αυτό που είχε συμβεί. Να μην το συνειδητοποιήσει. Ν’ απουσιάσει. Να φύγει. Να το διαγράψει… Να εξαφανιστεί με μια κίνηση άμεση κι αποφασιστική…

Πολύ βολικό. Μα εγώ, δεν ήμουν εκεί πια. Όλος ο κόσμος ασχολιόταν τώρα με τη μάνα μου. Είχε τιγκάρει το κουτί της υστερίας, της δυστυχίας και της παθητικής υποκρισίας…

Είναι η ιστορία της μικρής Σαμίας, της λατρεμένης κόρης, της όμορφης έφηβης που θέλει να πετάξει μέσα από την ποίηση, μα που βρίσκεται με τα φτερά κομμένα σε έναν κόσμο που είναι φτιαγμένος μόνο για τους άνδρες…

Κι ύστερα, τί; Πώς πορεύεσαι χωρίς φτερά; Πώς αντέχεις τη ζωή χωρίς την ποίησή της;

Απλά δεν την αντέχεις…