TΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Στο σκοτεινό διάδρομο της μνήμης μου,
αναπολώ κάθε στιγμή που περπατούσα πλάι σου,
κρατώντας το χαμόγελό σου απ’ το χέρι.

Τρέχουν τα βήματά σου και τα λόγια σου.
Κρυφές ματιές προσπαθούν
να φανταστούν το σώμα σου
μα, πριν προλάβουν, φτάνουμε.

Σε παρατηρώ —
ανάμεσα στα γέλια
και τις φωνές σου —
να παραμένεις σιωπηλή
και επικίνδυνη.
Και ξέρω πως,
παρά την απόσταση που μας χωρίζει,
τίποτε άλλο δεν χωρά ανάμεσά μας.


ΑΧΑΡΑΓΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Πάνω στη σύνοψη της μέρας
ο ήλιος χάνεται μέσα στη θάλασσα
που παίρνει τη μορφή του ύπνου σου.

αλήθεια μου έχει το δικό σου φως
κι αδύνατον να σε ξυπνήσει,
είσαι του κόσμου μου ο παλμός
που σα χαθείς θα σταματήσει.

Πάνω στη σύνοψη της μέρας
χάσαμε τη μόνη ευλογία που μας δόθηκε,
να μην επιθυμούμε.