ΤΟ ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ

Όσοι ενηλικιώθηκαν τα πρώτα χρόνια μετά τη δικτατορία αναπολούν την ατμόσφαιρα της εποχής ως ρευστή, διεγερτική και αμφίθυμη. Μια γλυκόπικρη σύγχυση, άλλοτε διασκεδαστική και άλλοτε εκνευριστική. Οι φοιτητές εκείνων των ημερών -ανάμεσά τους και ο συγγραφέας- είχαν ξοδέψει τη μισή έως τότε ζωή τους υπό καθεστώς πολιτικής νηστείας. Ως εκ τούτου, έπεσαν με τα μούτρα
στην πολιτικολογία και τη συνέδεσαν με κάθε πιθανή και απίθανη πτυχή του καθημερινού τους βίου. Με τη σεξουαλική τους αδηφαγία, με την υπαρξιακή τους ανασφάλεια, με τον θάνατο όποιας ιδεολογικής αυταπάτης. Η γενιά που "γεννήθηκε κουρασμένη" έδωσε μια τελευταία μάχη πριν από την ολοκληρωτική της παράδοση.

Αυτήν ακριβώς τη χρονική συγκυρία καταγράφει "Το παυσίπονο". Γύρω από μια νεαρή κοπέλα που αυτοκτονεί, καθώς δεν αντέχει στην πίεση, υφαίνεται ο ιστός όσων προσπάθησαν να την αποτρέψουν και όσων την οδήγησαν εκεί μια ώρα αρχύτερα. Ο Πέτρος Τατσόπουλος παραχωρεί
αδιακρίτως το μικρόφωνο στους θύτες και στα θύματα. Ετερόκλητοι χαρακτήρες -θεούσες, φρικιά, αναρχικοί, τραμπούκοι- παγιδεύονται στην ίδια αφηγηματική φάκα, προτού επιβληθεί ο διαχωρισμός που βιώνουμε σήμερα.