ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΘΡΥΑΛΛΙΔΑΣ

Γυρίσαμε. Είπαμε ν' ανοιχτούμε στο πέλαγος, μα η βάρκα μας δεν άντεξε. Ποιος Οδυσσέας και ποιο ταξίδι; Εμείς θα πλέαμε ενάντιοι αδιακρίτως κι ο καιρός θα ήταν σύμμαχός μας.

Ο τόπος μας δεν μας κράταγε. Είχε πολύ φτιασίδι, πολύ θυμό, πολλές βλαστήμιες. Οι νέοι βιάζονταν κι οι γέροι περίμεναν, τρομαγμένοι απ' την αρρώστια τους, τον θάνατο. Μισόφτωχοι άνθρωποι μιλάγανε στα διαλείμματα της δουλειάς τους για τα πολλά χρήματα που έβγαζαν οι άλλοι. Φύγαμε χωρίς να το σκεφτούμε. Χωρίς πολλές προμήθειες, δίχως ξεκάθαρο στόχο.

Οι μικρές στεριές που συναντήσαμε έδειχναν φιλόξενες. Οι άνθρωποι μας περίμεναν τάχα για να μας αποθεώσουν. Παραδοθήκαμε στην τύρβη, στη φιληδονία και θαρρέψαμε πως κοιτάγαμε τους εαυτούς μας. Δεν δώσαμε πολλές μάχες. Ίσως και να μη δώσαμε καμιά. Μας είπαν ότι δεν χρειάζεται. Και το πιστέψαμε γιατί μας βόλεψε.