ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΩΣ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Σε τι αποσκοπούν τα διαφορετικά πορτραίτα των ιερών προσώπων στη θρησκευτική τέχνη; Διαθέτουν μονάχα αναφορικό ρόλο σε ιστορικές φιγούρες ή απλά εικονίζουν χωρία των Γραφών για τη λαϊκή ευπεψία των Ιερών Κειμένων που σήμερα οι περισσότεροι προσπερνάμε ως αναχρονιστικά;
Έχοντας σαν βασικό σκελετό την πορεία παράστασης του Ιησού στη Δυτική και Ανατολική τέχνη -από την πρωτοχριστιανική συμβολική περίοδο, έως τις παγανιστικές υιοθεσίες και το βυζαντινό τρόπο- θα δούμε πώς τα αγιογραφικά πορτραίτα καλούνε το θεατή σε ένα διάλογο ανάμεσα στο Εγώ και το Άλλο, το επίγειο και το υπερβατικό, με αποτέλεσμα να ωθούν το άτομο σε ένα νέο τρόπο σχέσης όπου το σημείο αναφοράς παύει να αποτελεί η φθαρτή φύση αλλά το αιώνιο και το αρχέτυπο.
Όταν τα βλέμματα συναντιούνται, το πρόσωπο εκβάλλει προς τα έξω, αναδύεται από τον υποκειμενισμό του, έρχεται σε έκσταση και κοινωνία, για να ακολουθήσει η επιστροφή, η εσωτερική επαφή με τον Εαυτό. Τότε, το ρήγμα ανάμεσα στο ασυνείδητο και το συνειδητό, στο άτομο και τον κόσμο, το θνητό και το θείο, γεφυρώνεται, αλλάζει σε διάλογο, σ' ένα ριζικά νέο τρόπο ενεργής (καθημερινής) παρουσίας και ύπαρξης.