ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

Tο Bερντελό, πρώην μοναστήρι δεκάτου τετάρτου αιώνα, διέθετε αρκετά δωμάτια για να στεγάσει πλήθος ερωμένων και εραστών. Οι γονείς μου, τρελοί ο ένας για τον άλλον, αγαπούσαν ποικιλοτρόπως. Θεωρούσαν ατιμωτικό να κυλιούνται στη μοιχεία κρυφά και δίχως υπερηφάνεια. Ζούσαν και οι δυο τους με ανοιχτά χαρτιά, χωρίς ωστόσο να προδίδουν ο ένας τον άλλον. Oι άντρες της μητέρας μου κατασκεύασαν μαζί τα έπιπλα του σπιτιού. Φορούσαν όλοι τους το ίδιο ρόλοι που τους το είχε χαρίσει ο πιο πλούσιος ανάμεσα τους. Υπάκουαν στην ιδία ώρα και υποτάσσονταν στα όνειρα της ίδιας γυναίκας. Αλλόκοτη ομάδα από καλλιτέχνες και φορείς νέων ιδεών. Το παλιό μοναστήρι στράφηκε για μια δεκαετία προς τη λατρεία μιας ακτινοβόλου πολυγαμικής γυναίκας, της μητέρας μου. Το δεύτερο σπίτι μας αποτελούσε ιδανικό σκηνικό για τους αισθηματικούς διάλογους του Σαίξπηρ. ο "μανδραγόρας" έμοιαζε με ζαχαροπλαστείο του 1900. Η γιαγιά μου έζησε εκεί δεκαεπτά χρόνια, μαζί με την τελευταία ερωμένη του μακαρίτη συζύγου της. Τα βράδια κοιμόταν με τα παράθυρα ανοιχτό, για την περίπτωση που κάποιος λάγνος διαρρηκτής θα είχε την καλοσύνη να της προσφέρει ξανά νεανική χαρά. Το να προσπεράσει κάποιος έναν οργασμό φαινόταν στη γιαγιά σαν αρπαχτεί του ηθικού ξεπεσμού. Οι στενόμυαλες προκαταλήψεις δεν ταίριαζαν στους Ζαρντεν. Κάθε τετριμμένη συμπεριφορά ήταν αποκλεισμένη εκ των πρότερων. Ο παραλογισμός του ερώτα μπορούσε να φτάσει στη μεγαλοπρέπεια μονό μέσα από υπερβολές, και αυτό προσπαθώ να σας εξιστορήσω...