ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Στο χάραμα της μέρας, χωρίς ν’ ακουστεί, ξανοίχτηκε ένα σκαρί

Όσο μάκραινε από το βράχο τόσο πιο πλούσιο το φως ακοντιζόταν

έτσι που δεν καταλάβαμε πώς φεύγει η αυγή

κι έρχεται η δύση

Το πέλαγο κατέβαινε σα φωτεινό ποτάμι

Ο αγέρας γινόταν μουσική από αρμονία κι απ’ όνειρο πλασμένος

Ήταν γλυκό το πρωινό

πάνω από της Γης τον ξύπνο