ΤΟΜΕΣ ΚΑΙ ΑΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΕΣ

Για μεγάλο χρονικό διάστημα η σύγχρονη επιστημονική σκέψη προχώρησε μέσα στην απόλυτη βεβαιότητα. Αφού κατάφερε να ξεπεράσει τις αρχικές δυσκολίες αποκωδικοποίησης και ανάγνωσης του "βιβλίου της φύσης", άρχισε να καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο τα "κάστρα" της ανθρώπινης
άγνοιας. Οι επιτυχίες των επιστημονικών μεθόδων του νεωτερικού δυτικού πολιτισμού συνοδεύτηκαν από μία χωρίς προηγούμενο, ίσως, εξάπλωση των δυτικών προτύπων ζωής. Η αίσθηση ότι όλα μπορούν εξηγηθούν, όλα μπορούν να γίνουν σε ένα εγγύτερο ή απώτερο μέλλον και ότι οι όροι της ανθρώπινης ζωής αργά ή γρήγορα θα βελτιωθούν κυριάρχησε στα περισσότερα κοινωνικά σύνολα του πλανήτη.

Εκτός από τους τομείς των εφαρμογών και την περιγραφή των διαδικασιών του φυσικού κόσμου, η επιστημονική έρευνα προχώρησε παράλληλα και στην κατασκευή ευρύτερων ερμηνευτικών δομών ώστε να εξηγηθούν τα φυσικά φαινόμενα, να απαντηθούν δηλαδή τα ερωτήματα σχετικά με το γιατί είναι έτσι τα πράγματα και όχι αλλιώς. Οι επιτυχίες στο συγκεκριμένο τομέα άγγιξαν τα ακρότατα σημεία της έρευνας. Η αρχή του Σύμπαντος, η δομή και σύσταση περιοχών του που βρίσκονται σε τεράστιες αποστάσεις από τη Γη, η προέλευση της ζωής, οι διεργασίες των απειροελάχιστα μικροσκοπικών δομικών λίθων της ύλης και η λειτουργία πολλών άλλων τομέων του επιστητού εντάχθηκαν σε απολύτως λογικά ή λογικοφανή ερμηνευτικά σχήματα. Η επιστημονική σκέψη συνειδητοποίησε, λοιπόν, ότι ουσιαστικά δεν υπήρχε τίποτε εκτός των ενδιαφερόντων της και σύντομα ανέπτυξε τη φιλοδοξία ενοποίησης των μεθοδολογικών της οργάνων κάτω από ενιαία θεωρητικά μορφώματα.

Ήδη όμως οι κλασικές αναπαραστατικές θεωρήσεις, που βασίζονταν εν πολλοίς σε μηχανοκρατικά πρότυπα, είχαν αρχίσει να κλονίζονται. Οι νέες γεωμετρίες, ο αναπροσανατολισμός των εκτιμήσεων για το χώρο και το χρόνο που έφερε η Θεωρία της Σχετικότητας, η κβαντική απροσδιοριστία, το θεώρημα Μη - Πληρότητας του K. G?del καθώς και άλλες συναφείς ανακαλύψεις γέννησαν δεύτερες σκέψεις για την ανθρώπινη ικανότητα πρόσληψης, κατανόη