ΤΖΟΥΝΤ Ο ΑΦΑΝΗΣ

Η Πόλη της μάθησης είχε μια απόμακρη όψη κι εκείνος είχε χάσει κάθε συναίσθημα απέναντί της. Όμως καθώς ο ήλιος έριχνε το ζωηρό του φως φτιάχνοντας σκιές πάνω στη γοτθική αρχιτεκτονική των προσόψεων και ζωγράφιζε τα σχέδια των ερειπωμένων επάλξεων στο φρέσκο γρασίδι μέσα στις αυλές των κολεγίων, ο Τζουντ σκέφτηκε ότι δεν είχε ποτέ ξαναδεί την πόλη τόσο όμορφη. Πήγε στο δρόμο όπου είχε πρωτοαντικρύσει τη Σου. Η καρέκλα της βρισκόταν ακριβώς στο ίδιο σημείο αδειανή. Ήταν σαν εκείνη να ’χε πεθάνει και κανείς να μην ήταν ικανός να τη διαδεχτεί στις καλλιτεχνικές της αναζητήσεις. Ήταν δική της τώρα η Πόλη φάντασμα.