Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ

Σαν τον Λεωνίδα τον Κύρκο, που κι αυτός τον καιρό της κατοχής ήταν φοιτητής της ιατρικής σαν κι εμένα, μα ήξερε πως θα γινόταν πολιτικός. Ή σαν τον φίλο του Κύρκου και δικό μου αργότερα Ιάννη Ξενάκη, φοιτητή του Πολυτεχνείου τον καιρό εκείνο, που έχασε το ένα του μάτι πολεμώντας με τους Ελασίτες στα Δεκεμβριανά και παρά λίγο να έχανε και τη ζωή του, αν δεν τον έβγαζε ο πατέρας του από τα ερείπια του σπιτιού της οδού Ευριπίδου, που μπορεί και να ήταν τα γραφεία της Διαπλάσεως των Παίδων. Μα ήξερε από πάντα πως θα γινόταν μουσικοσυνθέτης. Σαν τον Μότσαρτ και τον Μπετόβεν, που τους αναφέρει ο Λομπρόζο στο βιβλίο του για τη μεγαλοφυΐα που διάβαζα μικρός. Αν ζούσε κι ο Ξενάκης έναν αιώνα νωρίτερα, ίσως τον ανέφερε κι αυτόν ο Λομπρόζο. Την τελευταία βδομάδα, σχεδόν κάθε μέρα, η ίδια κοπέλα, μαθήτρια με κοντή μαύρη ποδιά, κοντή πάνω από τα γόνατα, με προσπερνάει και την προσπερνάω. Το λέω στον Ανδρόνικο καθώς είμαστε έτοιμοι ο καθένας να πάρει το δρόμο του, γωνία Παρρασίου και Μιχαήλ Βόδα. Από το ημερολόγιο ενός έφηβου που φοίτησε στο Β΄ γυμνάσιο αρρένων τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.