ΒΡΟΤΩΝ ΜΟΡΣΙΜΑ

Μια ποιητική συλλογή με ιδιαίτερο χρώμα είναι αυτή που καταθέτει ο Γιάννης Θεοδωράκης. Με την ευαισθησία του ποιητή που αφουγκράζεται και πονά τον τόπο, την ιστορία και τους ανθρώπους του, άλλοτε εξυψώνοντας τον τιτάνιο και άνισο αγώνα τους κι άλλοτε θρηνώντας για τις καταστροφές που βίωσαν, περιδιαβαίνει τα πάθη, εφήμερα και αιώνια, τις προσδοκίες, τις ματαιωμένες ελπίδες, αλλά και την πεισματική θέληση για την υπέρβαση, το άπιαστο, την έφοδο στον ουρανό. Η πένα του –αιχμηρή, σκληροτράχηλη, μα και ευαίσθητη, πονεμένη, ματωμένη σε πολλά σημεία– γλιστρά με επιδεξιότητα και δημιουργεί μια εξαιρετικά αρμονική σύνθεση κοινωνικοϊστορικών προβληματισμών-συμβολισμών και εσώτερων, πιο μύχιων στοχασμών.
Με ύφος άλλοτε επικό, άλλοτε λυρικό, κάποιες φορές εξομολογητικό και συχνά κριτικό ή και καταγγελτικό, γεφυρώνει την αναδρομή στους ιστορικούς σταθμούς –ως σύμβολα– με τη σημερινή εποχή. Η γλώσσα του ποιητή είναι ιδιότυπη. Δανείζεται διαχρονικούς λόγιους τύπους από το γλωσσικό μας θησαυρό για να τους αναμείξει έντεχνα με άλλους πιο «λαϊκούς» ή και σύγχρονους, σ’ ένα αισθητικά άρτιο αμάλγαμα, που ηχεί σαν ελεγεία, αλλά και σαν υπόκωφος θρήνος για τα οδυνηρά πάθη τα οποία ο χρόνος και η βούληση επισώρευσαν στο ορμητικό διάβα της Ιστορίας, μα και για τις σύγχρονες, μικρές και μεγάλες, προσωπικές απώλειες. Κάθε λέξη διαλεγμένη με ξεχωριστή φροντίδα, κάθε στίχος κι ένα σύμβολο –ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό– της αιώνιας πάλης των «βροτών» να καθυποτάξουν τα «μόρσιμα» και να ορίσουν τη ζωή με μέτρο το όνειρο.
Η επιλογή ενός τέτοιου εκφραστικού στιλ, πέρα από το ενδιαφέρον και την πρωτοτυπία ως προς τη φόρμα και τον τρόπο προσέγγισης της θεματικής του ποιητή, προσδίδει μια στιβαρότητα στην αφήγηση, βοηθώντας τον να αποφύγει το μελοδραματισμό. Ο ελεύθερος στίχος, με τις περιορισμένες και στοχευμένες ομοιοκαταληξίες, η ιδιοτυπία του μέτρου σε πολλά σημεία, η συνειδητά φειδωλή χρήση της στίξης προκαλούν μια ενδιαφέρουσα ταλάντευση ανάμεσα στο σαφές και το υπόρρητο, που καλείται