ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΕΣ

Μπορεί, σύμφωνα με τη γυναικεία φύση τους να σύχναζαν στο πιο απόμακρο σημείο του βυζαντινού παλατιού, στους σκιερούς και γαλήνιους κήπους με τα κρυστάλλινα και γάργαρα νερά που σιγοψιθύριζαν με τη ροή τους γλυκύτατους ήχους, και που, κατά τους χρονογράφους της εποχής τους, σχημάτιζαν ολόγυρά τους κάτι "σαν μια καινούρια Εδέμ" κάτι σαν "ένα δεύτερο παράδεισο" και στην οροφή του ιδιαίτερου κοιτώνα τους με τα χρυσά αστέρια έλαμπε στη μέση ο Σταυρός, το σύμβολο της λύτρωσης και οι τοίχοι να έμοιαζαν σαν "σμαλτωμένο λιβάδι με λουλούδια", ώστε η αίθουσα να έχει πάρει το όνομα της Μούσας ή της Αρμονίας, αυτές όμως οι τόσο διαφορετικές μορφές φλέγονταν από ανησυχίες που κόχλαζαν εντός τους κι επεδίωκαν με πάθος να συμμετάσχουν στην πολιτική σκακιέρα, να διαπρέψουν στα Γράμματα, να διαδώσουν τον ελληνικό πολιτισμό και την Ορθοδοξία. Και μερικές, να στολίζονται με το φωτοστέφανο της αρετής, κτίζοντας κοινωφελή έργα και μοναστήρια, και να διάγουν ζωή ασκητική. Δεν έλειψαν βέβαια και αυτές που έμειναν ονομαστές για την ομορφιά τους και τον καλλωπισμό τους, για τα χρυσοΰφαντα ενδύματά τους, τα πολύτιμα κοσμήματα, και τα ερεθιστικά τους αρώματα και μυρωδικά.