ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Από τις πρώτες μέρες το ίδιο το παιδί μου κοιτάζει κατάματα το ενδεχόμενο του θανάτου και θέτει ερωτήματα. “Τι γίνεται μετά το θάνατο;” “Γιατί υπάρχουμε;” Πώς να τον ικανοποιήσω με απαντήσεις μέσα από την σφαίρα της λογικής και τον κόσμο του ορθολογισμού; Άθελά μου τον προέτρεψα προς την προσευχή πιστεύοντας όπως οι περισσότεροι ότι θα έχει κυρίως παρηγορητικό ή έστω ανακουφιστικό αποτέλεσμα.
Πραγματική βοήθεια δεν μπορούσε να προσφέρει κανείς. Το μυαλό μου κινδύνευε να παρανοήσει. Όμως δεν μ’ ενδιέφερε να το νεκρώσω με φάρμακα ή ατέρμονες ψυχολογικές συνεδρίες. Με τρόμαζε η ασθένεια του νου. Ο γιος μου παράλληλα ανικανοποίητος από τις λογικές απαντήσεις αποζητούσε την ησυχία και επέστρεφε στην φυσιολογική ζωή ήρεμος, δημιουργικός, δυνατός μέχρι τέλους, κάνοντας ατέλειωτες συζητήσεις με τον π. Κων/νο Στρατηγόπουλο και διαβάζοντας ακατάπαυστα. Μεταμορφωνόταν σιγά-σιγά σ’ έναν άλλο άνθρωπο. Τι είχε συμβάλλει ώστε το μυαλό του, ο νους του να έχει περάσει σε μια πνευματική διάσταση με την βοήθεια της αληθινής θεραπευτικής αγωγής όπως την διδάσκει η Ορθόδοξη θεολογία στη χριστιανική παράδοσή μας;