Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου 1851. Ήταν παιδί ιερέα και η οικογένειά του ήταν αρκετά φτωχή. Σχολείο πήγε στη Σκιάθο, στη Σκόπελο, στη Χαλκίδα και στον Πειραιά. Δοκίμασε για 8 μήνες να γίνει μοναχός στο Άγιο Όρος, αλλά δε θεώρησε τον εαυτό του άξιο και επέστρεψε στην Αθήνα για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική Σχολή. Εκεί υπήρξε συμφοιτητής με τον Γεώργιο Βιζυηνό. Σαν χαρακτήρας ήταν αρκετά ανέμελος και ανοργάνωτος, πράγμα που ως ένα σημείο όρισε την ζωή του. Δεν τελείωσε την σχολή του και δεν κατάφερε ποτέ να είναι εκτός οικονομικών δυσκολιών, παρότι οι συνεργασίες που είχε με εφημερίδες και περιοδικά της εποχής τον πλήρωναν καλά. Ξόδευε γρήγορα τα χρήματά του και περνούσε όλον τον υπόλοιπο μήνα σε κατάσταση ανέχειας. Ήταν μοναχικός σαν άνθρωπος και έδειχνε δυσπρόσιτος, αλλά άνθρωποι που ήταν κοντά του μίλησαν για τον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο. Η λιτότητα του βίου του, η απόμακρη από τα πολλά στάση του και η αφοσίωσή του στην ορθόδοξη εκκλησία, τον έκαναν να μοιάζει με καλόγερο. Δούλευε γράφοντας ασταμάτητα, τόσο τα έργα του, όσο και μεταφράσεις ξένων συγγραφέων. Η σκληρή δουλειά, σε συνδυασμό με την παρατεταμένη φτώχεια και το πολύ ποτό είχαν ως συνέπεια την άσχημη κατάσταση της υγείας του. Το 1908 έφυγε από την Αθήνα, απογοητευμένος από τον ρυθμό και τα ήθη της πόλης και επέστρεψε στο νησί του. Εκεί άφησε και την τελευταία του πνοή, λίγα χρόνια αργότερα, στις 3 Ιανουαρίου 1911, βυθίζοντας στο πένθος το πανελλήνιο.
Ο Παπαδιαμάντης ήταν από τους κορυφαίους λογοτέχνες της χώρας μας. Έγραψε νουβέλες, μυθιστορήματα, ποιήματα, μεταφράσεις και περισσότερα από 150 διηγήματα, πολλά από τα οποία διδάσκονται ακόμη σε όλες τις βαθμίδες του ελληνικού σχολείου. Περισσότερο γνωστός έμεινε για τα: Η Μετανάστις (1880), Οι Έμποροι των Εθνών (1883), Η Γυφτοπούλα (1884), Φτωχός άγιος (1891), Πάσχα ρωμέικο (1891), Βαρδιάνος στα σπόρκα (1893), Η Νοσταλγός (1894), Όνειρο στο κύμα (1900), Η Φόνισσα (1903), Ο Αλιβάνιστος (1903), Άσπρη σαν το χιόνι (1907) κ.α.. Τέλος, ιδιαίτερα αγαπητές είναι οι συλλογές διηγημάτων του, με θεματικές, που κυκλοφορούν και συγκεκριμένα τα Παιδικά διηγήματα, τα Χριστουγεννιάτικα διηγήματα και τα Πασχαλινά διηγήματα.
"Αχ! κάθε αμαρτία έχει και τη γλύκα της."
"Το ξέραμε, κάποιοι άνθρωποι δεν άξιζαν παραπάνω. Απλά δεθήκαμε γιατί πιστεύαμε οτι αξίζαμε εμείς λιγότερο."