ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν είναι απλώς ότι δεν παράγει έρευνα, καινοτομία και τεχνολογικές αλλαγές, που θα ενίσχυαν σε εξελικτική βάση τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και τον αναπτυξιακό μετασχηματισμό της χώρας. Ούτε γιατί δεν έχει σημαντική παρουσία στις νέες τεχνολογίες ή στις τεχνολογίες αιχμής., όπου ίσως δεν θα ήταν ρεαλιστικό να περιμένει κανείς, ότι μια χώρα όπως η Ελλάδα θα ίξΐκάποια ουσιαστική συμμετοχή. Αυτό που προκύπτει από την ανάλυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας είναι μια αδυναμία (και επιπλέον μια αποδυνάμωση) ακόμα και σε πεδία μεσαίας τεχνολογικής έντασης. Το κρίσιμο κενό δεν συνδέεται απλώς με τις αδυναμίες σε δραστηριότητες μεσαίας ή υψηλής τεχνολογίας, αλλά και με την απουσία έστω κάποιων θυλάκων εξειδίκευσης με ισχυρή ανταγωνιστική επίδοση στο ευρύτερο πλαίσιο του παραγωγικού φάσματος. Το πρόβλημα συνεπώς είναι γενικότερο, και θέτει το ερώτημα γιατί το ελληνικό παραγωγικό σύστημα έχει συνολικά αδύναμη και επιδεινούμενη ανταγωνιστική ικανότητα και γιατί δεν επιτυγχάνει μια καλύτερη επίδοση, ακόμα και μέσω της μεταφοράς τεχνολογίας, της μίμησης, της προσαρμογής και της ανταγωνιστικής ενσωμάτωσης τεχνολογιών και καινοτομιών στις παραγωγικές διαδικασίες; Θέτει επίσης το ερώτημα, γιατί η ελληνική οικονομία, παρά την εξέλιξη του επιπέδου ανάπτυξης της, και σε αντίθεση με πολλές άλλες αναδυόμενες χώρες, για δεκαετίες χαρακτηρίζεται από μια επίμονη υστέρηση (σε σύγκριση με τις διεθνείς εξελίξεις και άλλες χώρες) σε ότι αφορά αφ' ενός την ανάπτυξη διαδικασιών εκμάθησης, αφομοίωσης και προσαρμογής τεχνολογιών και αφ' ετέρου την οικοδόμηση ικανοτήτων να κινηθεί με ικανοποιητικότερους όρους σε κάποιους από τους άξονες που είναι σήμερα οι παράγοντες-κλειδιά μιας πιο δυναμικής, αλλά, κυρίως, ανθεκτικής μετεξέλιξης των ποιοτικών αναπτυξιακών της δεδομένων.