ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ Τα μάτια σου, στον άνεμο λύγιζαν... Στάχυα βρεγμένα... Θλίψη τα χείλη στεφάνωνε, τα φιλιά αιχμάλωτα... Χέρια στο δάκρυ πλυμένα, ανοιχτά, καθαρά, άδεια. Πέπλα φλύαρα, το σώμα καλυμμένο, βουβές πληγές έκρυβαν... Τα όνειρά σου ανήλικα, να μεγαλώσουν δεν άφησαν... Γδύθηκες... Τα μάτια μου ξάπλωσαν πάνω σου... Σημάδια του χρόνου, κοσμήματα έγιναν... Πολύχρωμες γραμμές ανεξίτηλης τέχνης η αύρα σου, με κάλεσε... Δάχτυλα λήθης σ' άγγιξαν... Σιωπή κόκκινη, όρκους ύφαινε... Παράθυρο Αιγαίου το σώμα στο κύμα άνοιξε. Τα κομμάτια του, άνθη ήχων, άρωμα λάμψης ένωσε... Το πρόσωπό σου κοίταξα. Πανσέληνος... (Από την έκδοση) Δ.Ν. Πρώτο Δεύτερο Τρίτο Τέταρτο Πέμπτο Έκτο Έβδομο Όγδοο Έννατο Δέκατο Ενδέκατο Δωδέκατο Δέκατο τρίτο Πανσέληνος