Οταν λέμε Νεοελληνική Λογοτεχνία εννοούμε τη λογοτεχνική εκείνη παραγωγή, που αρχίζει με τα ακριτικά τραγούδια και φτάνει μέχρι τις μέρες μας.
Στα ακριτικά τραγούδια «εξυμνείται με τη ζωντανή γλώσσα του λαού, τη νέα ελληνική, γύρω στον 10ο αιώνα, η ανδρεία των Ακριτών. Η νέα ελληνική γλώσσα ύστερα από ανέλιξη αιώνων, αρχίζει να διαμορφώνεται και να επιβάλλεται ως λογοτεχνικό όργανο... «Με την επική κυρίως ποίηση και με πηγή την λαϊκή έμπνευση ανατέλλει η νέα ελληνική λογοτεχνία»
"Πραγματικά η επική ποίηση ανταποκρίνεται στην αφύπνιση του νέου ελληνισμού, γιατί βλέπουμε πως τους αγώνες και τις περιπέτειες των πληθυσμών και τις περιπέτειες των πληθυσμών της Μ. Ασίας τους παρακολουθούσαν με συγκίνηση οι άλλοι Έλληνες της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας...
Γι' αυτό η εμφάνιση των ακριτικών τραγουδιών και η προβολή της λαϊκής γλώσσας πρέπει να θεωρηθούν σαν ενδεικτικά σημάδια, που προαναγγέλουν την αυγή του νέου ελληνισμού".