Ο Αύγουστος των αισθήσεων είναι ένα έργο κοινωνικό, ψυχολογικό, που κάλλιστα θα μπορούσε να λέγεται "Τα πολλά προσωπεία του Έρωτα".
Υπάρχει καθαρό κι αγνό πρόσωπο του Έρωτα που ενσαρκώνεται κι εκφράζεται στον κάθε άνθρωπο; Μπορεί να προβάλλει την ομορφιά της ψυχής του, ή την παραμορφώνει στη δίνη του καιροσκοπισμού και των υστερόβουλων επιδιώξεων, υλικών και ηθικών;
Είναι μια αύρα που εξυψώνει τον άνθρωπο στη μαγεία των άστρων, ή τον βυθίζει στο ενοχικό κι αμαρτωλό παρελθόν του;
Με τη θέλησή του ή όχι, με τη συνείδησή του ή όχι καθένας ασκεί και υφίσταται την πίεση του Έρωτα. Και δυστυχώς αυτό αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο, όσο κι αν αλλάζουν τα δεδομένα και οι κοινωνικές συνθήκες. Απλώς στην εποχή μας είναι πιο διακριτό παρά τις προσπάθειες συγκάλυψης.
Όλα τα πρόσωπα του έργου μαστίζονται από αυτή την τυραννία. Αν αφηνόταν ο καθένας στη μαγεία του Έρωτα σαν τον Παναγή, θα ήταν μια κάποια λύση. Όμως το άρωμα της αγράμπελης λίγοι μπορούν να το μυρίσουν. Καλύπτεται από άλλες δηλητηριώδεις οσμές.
Ωστόσο είμαστε καταδικασμένοι να ερωτευόμαστε!. . . Να εξουσιαζόμαστε από το "γλυκύπικρον όρπετον", το φίδι με το γλυκόπικρο δηλητήριο!