ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΕΤΑΕΙ Ο ΝΟΥΣ

Περνούσαμε ώρες ατελείωτες στην αυλή. Είχαμε φτιάξει μαζί μια κούνια. Εκείνη, με απερίγραπτη λαχτάρα, προσπαθούσε να φτάσει ψηλά. Έπιανε με τα δυο της χέρια τα σχοινιά, κουνούσε τα πόδια μπρος πίσω, κι εγώ, κάπου εκεί, να της δίνω ώθηση. Να ακουμπώ την πλάτη της με τα δάχτυλά μου, να της δανείζω άνεμο στο πέταγμα και να αισθάνομαι στην επαφή μας κάθε αναρχικό της κύτταρο. Τη φοβόμουν, γιατί με έκανε ρομαντικό. Με απελευθέρωνε. Έπαιρνε καθετί ξένο και το έκανε οικείο στο δέρμα και στην ψυχή μου. Βέβαια, εκείνη ποτέ δεν παραχωρούσε το καλύτερό της. Το άφηνε πάντα για τον εαυτό της. Αυτοπροστασία, μάλλον. Δεν ξέρω αν η ευαισθησία ήταν η σταθερά της δικής μου ζωής που την όρισε. Ξέρω μόνο ότι ήρθε μια πραγματικότητα και τα έβαλε όλα στη θέση τους...