ΕΠΙΦΟΒΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όσοι αναλύουν το σημερινό μεγάλο μεταναστευτικό ζήτημα της Ελλάδας του 21ου αιώνα θέλουν να αγνοούν τις προηγούμενες μεταναστεύσεις στον ελλαδικό χώρο.

Η ιστορία του ελλαδικού χώρου έχει παρουσιαστεί σαν τη θεωρία του ηλιοκεντρισμού με την έννοια ότι όλα έχουν ως σημείο αναφοράς την Αρχαία Ελλάδα, ασχέτως αν από παλιά ο αρχαίος και μεσαιωνικός ελληνικός κόσμος είχε εξαπλωθεί και μεγαλουργήσει πέρα από τα στενά γεωγραφικά όριά του, σε τρεις γειτονικές ηπείρους. Γύρω στο 1.000 π.Χ., Έλληνες άποικοι φθάνουν στα μικρασιατικά παράλια του Αιγαίου, φεύγοντας τη γενική αναταραχή, που είχε ως συνέπεια τη διάλυση του μυκηναϊκού κόσμου. Ο πληθυσμός της Μικράς Ασίας στα βυζαντινά χρόνια άγγιξε τους 22.000.000 κατοίκους.

Από την άλλη μεριά η ελληνική χερσόνησος άρχισε να μετατρέπεται σταδιακά σε μια από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες της Μεσογείου με τους Έλληνες να έχουν παρακμάσει πολιτικά.

Η αληθινή Ελλάδα δεν βρίσκεται στα σύγχρονα μουσεία της χώρας, αφού εκεί παρουσιάζονται μοναχά εκθέματα, που αφορούν την αρχαία ελληνική τέχνη και π.χ. κανένα κεραμικό αγγείο της πρώιμης σλαβικής εγκατάστασης, από εκείνα που βρέθηκαν σε σλαβικούς οικισμούς της Αργολίδας και της Ολυμπίας.

Ένα εικονοκλαστικό βιβλίο, που αναφέρεται με εντιμότητα και χωρίς ταμπού στις μεταναστεύσεις στον ελλαδικό χώρο πριν εκείνη του αιώνα μας, στην οποία αναφερόμαστε όλοι σήμερα, σαν να ήταν η μόνη στην ιστορία μας.