ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ

"Ξύπνησε μόλις άνοιξε τα βλέφαρά της η μέρα. Σηκώθηκε από την κλίνη του, στήμονες, πέταλα, φύλλα - χλωμά σεντόνια, ξεπνοημένες φωτιές, και βγαίνοντας το σώμα του από τα βάθη του ύπνου ξεκούραστο, αιστάνθηκε για όσα έβλεπε στο λευκό εκείνο σπίτι, στον κήπο, στο βουνό αντίκρυ που χώνευε τα τελευταία του σκοτάδια μέσα σε γάζες κυματιστές, στη θάλασσα που έδιωχνε ανατριχιάζοντας απαλά τα τελευταία της ενύπνια από μια γαλάζια ερημιά, μιαν απερίγραπτη παρθενική τρυφερότητα. Αναστέναξε και ρίγησε ευλογώντας τα μάτια του, το σώμα του ολόκληρο που ορθωμένο στερέωνε τον κόσμον όλο τριγύρω του. Έφερε τα αδιόρατα σημάδια της ιερότητας του ύπνου και του ονείρου επάνω του και θέλησε να το θωπεύσει τρυφερά, να του ξυπνήσει την διαποτισμένη χαρά, γαλήνια έκσταση που υπάρχει. Άγγιξε τις παρειές του, τα στήθη και τα σκέλη του με τρυφερή φιλικότητα, ξεμαντάλωσε κατόπιν τις θύρες και χύθηκε το φως στα σπλάχνα του σπιτιού φτερουγίζοντας αθόρυβα. Τότε άκουσε την θάλασσα να τον καλεί και κατέβηκε να την συναπαντήσει. Στάθηκε μπροστά της γυμνός και άπραγος, παραδομένος σε κάποια νηφάλια μέθη τρυφερότητας που ανάβρυζε από τα σωθικά του. Με πόσα δώρα ατίμητα τον στόλιζε! (. . .)" (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)