ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΡΙΑ

Μια από τις πιο ειλικρινείς σύγχρονες φεμινίστριες συγγραφείς, η Maxine Hong Kingston, δηλώνει στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Γυναίκα Πολεμίστρια»: «η γυναίκα-του-σπαθιού και εγώ δεν είμαστε ανόμοιες... αυτό που έχουμε κοινό είναι οι χαραγμένες στην πλάτη μας λέξεις. Είναι ιδιωματικές εκφράσεις που σημαίνουν εκδίκηση: ανάφερε ένα έγκλημα και ανάφερε σε 5 οικογένειες. Η αναφορά είναι η εκδίκηση -όχι ο αποκεφαλισμός, όχι το ξεκοίλιασμα, αλλά οι λέξεις».
Με έναν λόγο που αναστατώνει ταυτόχρονα και τον κινεζο-αμερικανικό σεξισμό και τον αμερικανικό ρατσισμό η Maxine Hong Kingston είναι μια «πολεμίστρια των λέξεων» που μάχεται την κοινωνική και τη φυλετική αδικία. Ίσως είναι περίεργο που η Kingston δεν μπορούσε να μιλήσει αγγλικά μέχρι να πάει στο σχολείο. Αλλά όταν έμαθε, άρχισε να λέει «ιστορίες που μιλιούνται». Μερικές δεκαετίες αργότερα αυτή η κάποτε σιωπηλή και αποσιωπημένη γυναίκα γίνεται μια εξαιρετική αμερικανίδα συγγραφέας. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Όταν η γυναικεία σιωπή σπάζει, γεννιέται ένα βιβλίο σαν αυτό. Οργισμένο, χωρίς να είναι καταγγελτικό μαχητικό, χωρίς να είναι τυφλό ή απόλυτο. Πρώτης γενιάς μετανάστης από την Κίνα, τρίτο από τα οχτώ παιδιά μιας φτωχής οικογένειας, η Κίνγκστον μυθολογεί αυτοβιογραφούμενη και αυτοβιογραφείται μυθολογώντας. Μιλάει για τη φρικτή καταπίεση της Κινέζας γυναίκας, για την ακύρωσή της ως προσώπου μέσα στην οικογένεια, για την εξώθησή της, κάποιες φορές, στο θάνατο, για την, αδιανόητη σήμερα, μαρτυρική ανοχή της. Μιλάει για τις δυσκολίες της ενσωμάτωσης μιας ξένης στην αμερικανική κοινωνία, που θεωρεί τους μετανάστες πολίτες δεύτερης κατηγορίας και τις γυναίκες τους, απλά και αναγκαία εξαρτήματα των ανδρών. Εμμέσως, σαν να αφηγείται ένα ανησυχητικό και, μερικές φορές, ερμητικό παραμύθι, η συγγραφέας ξετυλίγει τον ιστό της κοινωνικής αδικίας, των ταξικών, φυλετικών, σεξιστικών διακρίσεων, μέσα στον οποίο παραλίγο να παγιδευόταν και η ίδια, αν δεν αντιδρούσε, διαλέγοντας ως συμμάχους τα φαντάσματα των