Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΕΣΩΝ

Ο ψηφιακός τρόπος μίμησης της παραγωγής της βιομηχανικής εποχής, σχεδόν σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους, είναι εύχρηστος, πιο γρήγορος, ακριβής, αποτελεσματικός και ιδιαίτερα φθηνός. Παράλληλα όμως η ψηφιακή τεχνολογία εικονογραφεί δύσκολες μαθηματικές έννοιες, εμφανίζει με εικονικό τρόπο αρχεία μεγάλων δεδομένων και ερευνητικά αποτελέσματα ή επεξεργάζεται σε βάθος υλικά και αρχεία κάθε υφής. Όλα αυτά βοηθούν στη δημιουργία νέων σκέψεων, νέων δομών, νέων θεωριών, νέων ορολογιών. Πόσο σημαντικός είναι αυτός ο χώρος και πόσο έχουμε αξιοποιήσει επαρκώς τα ειδικά αυτά χαρακτηριστικά εκτός των πολύ εξειδικευμένων χώρων έρευνας; Μήπως τελικά υπάρχει ακόμα μεγάλο περιθώριο ανάπτυξης;
Αυτήν την κατάσταση αντιλαμβάνεται ο Manovich δείχνοντας ότι πολλά στοιχεία δεν είναι καινούργια αλλά κυρίως μη εκμεταλλεύσιμα. Αναδεικνύει τις νέες ιδιότητες των νέων μέσων, ξεκαθαρίζει τις διασυνδέσεις τους με τα παλαιότερα και ορίζει τους νέους γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες. Δημιουργεί ένα διακριτό σύστημα ερμηνείας το οποίο προφυλάσσει τόσο τον ερευνητή, όσο και τον δημιουργό για να μην υποκύψουν στην παγίδα του εύκολου, του απατηλού, του ψεύτικου, του εντυπωσιακού, των gadgets, που έχουν γίνει συνώνυμα του ψηφιακού πολιτισμού, αφού παρέχουν απίθανες δυνατότητες και εντυπωσιακά τρυκ.
Ο Manovich απομυθοποίησε το μέσο και τις διαδόσεις θετικές ή αρνητικές που το ακολουθούσαν. Αποδεικνύει ότι προϋπήρχε ένα μεγάλο μέρος ιδεών που αποκτούν τώρα μια σημαίνουσα θέση και απομονώνει και μεγεθύνει τα βασικά σημεία που κατά την άποψή του πρέπει να ερευνηθούν. Συνδυάζει το χώρο της θεωρίας και της τεχνολογίας. Δεν εξετάζει το φαινόμενο με τη λογική της συνεχούς εξέλιξης και της καινοτομίας με το νόμο του "disruptive innovation" κατά τους Christensen και Bower, ούτε με τη θριαμβολογία της μελλοντολογίας. Κυρίως μελετά τα σημεία σύγκλισης (διασύνδεσης) των παλαιών και νέων μέσων προβάλλοντας όχι τόσο τα ίδια τα μέσα, όσο την ανάγκη του ανθρώπου για αφήγηση με τα μέσα που διαθέτει σε κάθε