Η θεατρική κριτική συνιστά βασική συνιστώσα της επιστήμης του θεάτρου, παρά τον ισχυρό υποκειμενικό χαρακτήρα της. Από την ελληνική θεατρολογία απουσιάζουν oι συστηματικές μελέτες σχετικά με την ιστορία, καταγραφή και αξιολόγησης της κριτικής. Αν και η πρώτη μελέτη για την κριτική, όφειλε να εξετάσει τις απαρχές της, επιλέξαμε την μεσοπολεμική περίοδο ως την σημαντικότερη για την εδραίωσή της. Στόχος μας είναι όχι μόνο η παρουσίαση της δραστηριότητας της καθημερινής θεατρικής κριτικής που ασκείτο μέσω του ημερήσιου Τύπου, αλλά η απόδοση της γενικότερης εικόνας της λειτουργίας της κριτικής ως πνευματικού θεσμού ενταγμένου στην εποχή του και εξαρτώμενου άμεσα από τους υπόλοιπους θεατρικούς, πνευματικούς, οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Αρχικά, σε μια σύντομη αναδρομή από τις απαρχές της ιστορίας του νεοελληνικού θεάτρου, επιχειρούμε να καθορίσουμε τις εξελικτικές διαδικασίες, τα στάδια της κυοφορίας που προηγήθηκαν της μεσοπολεμικής άνθισης. Μια ολοκληρωμένη εργασία για την περίοδο αυτή κρίνεται αναγκαία εξαιτίας και του υλικού και του προδρομικού της ρόλου. Στο κύριο μέρος της μελέτης μας ασχολούμαστε διεξοδικά με την θέση της κριτικής απέναντι στην θεατρική πράξη, όπως αυτή παρουσιάζεται στο ρεπερτόριο των θιάσων. Αρχίζουμε με την εξέταση βραχύβιων αλλά σημαντικών θεατρικών σχημάτων, τα οποία εκπροσωπούν κατά κανόνα και τις πρωτοποριακές ιδεολογικές και αισθητικές αναζητήσεις της εποχής, επειδή στην ενασχόληση της κριτικής με τους θιάσους αυτούς γίνoνται εμφανείς οι επιλογές καθώς και oι δυνατότητές της. Στη συνέχεια -χωρίζοντας το ρεπερτόριο σε ελληνικό και ξένο- εξετάζουμε την δραστηριότητα των επαγγελματικών θιάσων και της κρατικής σκηνής. Τα θέματα που αφορούν την ελληνική δραματουργία απασχολούν κατά κόρον την κριτική, και συνιστούν σημαντικό δείκτη του επιπέδου της. Ειδικότερα, τα θεατρικά είδη και η συνύπαρξη παραδοσιακών και σύγχρονων τάσεων είναι τα κομβικά σημεία του κριτικού διαλόγου. Σε επόμενη ενότητα εξετάζουμε αναλυτικά το θέμα τη