"Εάν θέλουμε να έχουμε πάρε-δώσε με τους κλασικούς, πρέπει να υποταχθούμε στο νόημα των έργων που μας έχουνε κληροδοτήσει και από κει να ξεκινάμε. Κινδυνεύουμε ακριβώς να βλέπουμε την τέχνη μέσα από ορισμένα εισαγωγικά. Η τέχνη πρέπει ν' ανοίγει πόρτες μέσω κάποιας ευχαριστήσεως, κάποιας ηδονής, ν' ανοίγει πόρτες του ψυχικού μας κόσμου, που δεν υποπτευόμαστε και που, ίσως, δεν θέλουμε και ν' ανοίξουμε. Όταν μένεις μέσα σ' ένα κλίμα σοβαρότητας τεχνητής, νομίζω ότι δεν υπάρχει τρόπος ν' ανοίξουνε αυτές ακριβώς οι πόρτες στο ψυχικό υπόγειο και υπέργειο του θεατή και να πιάσει την ποίηση της αρχαίας τραγωδίας. Πολύ φοβάμαι την επίσημη τέχνη". (Μίνως Βολανάκης)