ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

«Ελληνικά λαογραφικά κείμενα πεζά», θα έπρεπε να είναι ο τίτλος του τόμου αυτού, έτσι όπως καταρτίστηκε. Κι από τα πεζά αυτά κείμενα, η επεισοδιακή πιο πολύ αφήγηση (του διδακτικού μύθου, του καθαρού παραμυθιού και της λαϊκής ιστορίας) είναι ό,τι ξεχώρισε και γέμισε την Εκλογή, δίνοντας πού και πού θέση σε παραδόσεις και παροιμίες. Το λαϊκό αφήγημα γενικά είναι, ύστερα από το τραγούδι, η σημαντικότερη γλωσσική και λογοτεχνική εκδήλωση του λαού, ένα γραφικό καθρέφτισμα της πνευματικότητας και της κοινωνικής ζωής του. Μπροστά πάντα σ' ένα ακροατήριο, που του υπολογίζεται σοβαρά η πνευματική κρίση, το γλωσσικό αισθητήριο και η πολιτιστική πείρα, ο λαϊκός αφηγητής είναι υποχρεωμένος να φροντίση το θέμα του, να φτιάξει το λόγο του και να πιτύχει τη συγκίνηση, διδακτική ή ψυχαγωγική, που επιδιώκει. (. . .) Τα κείμενα των λαϊκών αφηγήσεων δεν είναι αναλλοίωτα στην επανάληψή τους, όσο τα δεμένα με τους στίχους τους τραγούδια. Τούτα είναι ρευστά κι ελεύθερα στην ανάπτυξή τους. Μόνο το θέμα κι η πολιτιστική τους ατμόσφαιρα, οι τυπικές εκφράσεις και συνήθως τα πρόσωπα, δένουν και κρατούν μες στην παράδοση το περιεχόμενό τους. (. . .)