ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ

Στα χέρια μου κρατάω μια φωτογραφία την οποία μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στρέφω προς το μέρος σου περιμένοντας την αντίδρασή σου.
- Σου θυμίζει κάτι αυτό; σε ρωτάω με ανυπομονησία.
Εστιάζεις το βλέμμα σου στην φωτογραφία και ανοίγεις διάπλατα τα μάτια σου.
Μπροστά σου βλέπεις ένα μεγάλο εμπορικό πλοίο τριάντα χιλιάδων τόνων και διαβάζεις την ονομασία που αναγράφεται με μαύρα γράμματα στο κάτω δεξί μέρος.
- Ελπίς, ψελλίζεις και πριν προλάβεις να πεις άλλη λέξη πέφτεις στην αγκαλιά μου κλαίγοντας. Εγώ παγώνω με την αντίδρασή σου και σε κρατάω σφιχτά ανήμπορος να αντιδράσω.
- Αγόρι μου, καλό μου παιδί. Που την βρήκες; Πες μου που την βρήκες; Μου λες ανάμεσα σε αναφιλητά και με αγκαλιάζεις ξανά λες και σου έκανα το πολυτιμότερο δώρο του κόσμου.
- Συγγνώμη. Αν το ήξερα ότι θα αντιδρούσες έτσι δεν θα στην έφερνα ποτέ.
Σου ζητώ χίλια συγγνώμη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)