ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΑΠΕΛΠΙΣΘΕΙΣΑ

Τι ήταν ο Θεόφιλος; Ένας άστεγος παραμυθάς και περιπλανώμενος τραυλός και αριστερόχειρας; Είχε φερσίματα παράξενα. Ταξίδεψε από τη μια ακτή του Αιγαίου στην άλλη ντυμένος με φουστανέλα, εκεί που όλοι οι άλλοι φορούσαν νησιωτική βράκα. Οι Αποκριές κρατούσαν γι' αυτόν δώδεκα μήνες το χρόνο. Είχε μανία με ήρωες, πολεμιστές, ζωγράφιζε σε μαγαζιά όπου πουλούσαν τρόφιμα για να ζήσει και έδινε παραστάσεις στο δρόμο ντυμένος Μεγαλέξανδρος, έπαιζε ακορντεόν και τραγουδούσε αυτοσχέδια ηρωικά τραγούδια. Οι μεγάλοι τον φώναζαν αχμάκη, τα παιδιά του πετούσαν πέτρες, οι νοικοκυρές τον σιχαίνονταν για τις ψείρες και τη βρωμιά του, τα αδέλφια του ντρέπονταν γι' αυτόν. Οι γυναίκες που ερωτεύτηκε ποτέ δεν ανταποκρίθηκαν. Ήταν πράγματι έτσι ο Θεόφιλος; Ποτέ δεν θα μάθουμε αν υπέφερε από την επιλογή του να ζήσει μ' αυτόν τον τρόπο ή αν ήταν ευτυχής, έτσι όπως είχε καταφέρει να μπαινοβγαίνει από τον φανταστικό στον πραγματικό κόσμο, αλλάζοντας με άνεση ρόλους με όλους τους παλικαράδες και εραστές της ιστορίας και της μυθολογίας. Τσακιτζής μαζί και Ερωτόκριτος, Μεγαλέξανδρος και Ροβέρτος. Προσπάθησα με όλα τα παραπάνω στοιχεία και μέσα από το γλαφυρό θεατρικό κείμενο του Γιάννη Σολδάτου, να παρουσιάσω μια πρωτότυπη και άκρως ενδιαφέρουσα θεατρική παράσταση, με κεντρικό ήρωα αυτόν τον παρεξηγημένο άνθρωπο, αλλά σε τελική ανάλυση έναν σπάνιο λαϊκό μας ζωγράφο που έβαλε το στίγμα του στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.