ΠΑΡΑΛΛΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΣ

Το μεσημέρι η παραλιακή έχει κίνηση. Ο συνεργάτης της, την περιμένει στο γραφείο του στις τρεις και μισή. Μάλλον θ' αργήσει. Προσπερνάει επικίνδυνα.
Εκεί στον Φλοίσβο η καρδιά της σφίγγεται. Απλώνει το χέρι και πατάει το κουμπί του ραδιοφώνου. Γυρεύει κάτι, κάτι ανάλαφρο ν' ακούσει, κάτι που θα της απαλύνει τα θεριά που υπάρχουν μέσα της. Συζητήσεις επί συζητήσεων, την αφήνουν απαθή. Μετακινεί το δείχτη του ραδιοφώνου. Μηχανικά, αδιάφορα, ασυνείδητα...
Η φωνή του Λάιονελ Ρίτσι την παρασύρει.
HOW LONG, MUST THIS FEELING GO...
Τ' αφήνει εκεί.
Μια μουσική σε χρόνο σωστό. Νοιώθει θυμό, ταυτίζεται με τα λόγια του τραγουδιού, τα σιγοψιθυρίζει και σκέφτεται πως έχουν γραφτεί μόνο γι' αυτήν.
Ένα παράπονο ανεβαίνει, την πνίγει.