ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΚΥΝΗΓΩΝ

Όχι σε όλα βόγκηξε και μπήκε στο νερό, ως το γόνατο, το δρομολόγιο το 'ξερε καλά. Χωρίς περιττές κινήσεις θα κόλλαγε στο νερό και στα σταθερά θα πέρναγε το κανάλι κι από κει θα 'πιανε τις ακτές του Μπουντρούμ. Σήκωσε το βλέμμα ψηλά κι ένιωσε τη φλόγα των αστεριών που καίγονταν, κι απ' τις κλωστές που κρατιούνταν στο στερέωμα έτρεχε αίμα και φωτιά. Κι αυτός προχωρούσε με το λεβάντε δεινό ισορροπιστή να πλανάρει στα αφρισμένα κύματα. Αυτός με την καμπαρτίνα, τον μπερέ και το μακρύ κόκκινο κασκόλ να περπατά στα παγωμένα νερά, με την πεποίθηση του δυνατού κορμιού, του οράματος που κουβαλούσε ολοζώντανο. Ίδιος ένα χελιδονόψαρο που σκίζει τη θάλασσα με το στήθος, απροσπέλαστος από τη σιωπή και το μυστηριακό δέος του πελάγους και διάτρητος από την έγνοια μην τον φτάσουν οι διώκτες, οι πρώην σύντροφοι, τα λυσσασμένα σκυλιά που πήραν στο κατόπι την γκαστρωμένη λάγισσα.