ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΚΛΕΙΔΙ

«... Ευθύς εξαρ­χής (και σχε­δόν ως το τέ­λος) ο Χά­μετ έγρα­ψε γι' αν­θρώ­πους με τρα­χιά, επι­θε­τι­κή στά­ση απέ­να­ντι στη ζωή. Δεν φο­βού­νταν την άσχη­μη πλευ­ρά των πραγ­μά­των εκεί ζού­σαν. Η βία δεν τους φό­βι­ζε· υπήρ­χε μέ­σα στα πό­δια τους. Ο Χά­μετ έγρα­ψε για τους αν­θρώ­πους που κά­νουν φό­νο για κά­ποια αιτία, όχι απλώς για να προ­σφέ­ρουν ένα πτώ­μα· και με τα μέ­σα που υπήρ­χαν, όχι με χει­ρο­ποί­η­τα πι­στό­λια μο­νο­μα­χί­ας, κου­ρά­ρε και τρο­πι­κά ψά­ρια. Αυτούς τους αν­θρώ­πους τους έβα­λε οτο χαρ­τί όπως είναι και τους τους έβα­λε στο χαρ­τί όπως είναι και τους έκα­νε να μι­λούν και να σκέ­φτο­νται στη γλώσ­σα που χρη­σι­μο­ποι­ού­σαν συ­νή­θως γι' αυτούς τους σκο­πούς.

Είχε λο­γο­τε­χνι­κό ύφος, αλ­λά οι ανα­γνώ­στες του δεν το κα­τά­λα­βαν, γι­α­τί ήταν σε μια γλώσ­σα που υπο­τί­θε­ται ότι δεν ήταν ικα­νή για τέ­τοι­ες λε­πτό­τη­τες. Νό­μι­ζαν ότι δι­ά­βα­ζαν ένα κα­λό με­στό με­λό­δρα­μα γραμ­μέ­νο στο είδος της δι­α­λέ­κτου που φα­ντά­ζο­νταν ότι μι­λού­σαν κι οι ίδιοι. Από μια άπο­ψη, τέ­τοιο ήταν ήταν όμως πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο...»