ΒΓΗΚΕ ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΣ ΧΛΩΜΟΣ

Άνθρωποι. Εγκλωβισμένοι, στη φυλακή τους. Που μπορεί να είναι η μνήμη ή οι ματαιωμένες προσδοκίες. η γλώσσα, ο τόπος, το σπίτι ή η ασθένεια. Οι ήρωες των ιστοριών προσπαθούν να βρουν τρόπο διαφυγής. Άλλοτε επιχειρώντας έξοδο από τον κλοιό τους και άλλοτε ζητώντας τη λύτρωση στη γραφή. Σαν επιστροφή: στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας, στο όνειρο, στη νέα αρχή, στη διεκδίκηση της ευτυχίας. Πληρώνοντας το τίμημα, που είναι ιδιαίτερα οδυνηρό ορισμένες φορές. Τα πρόσωπα έρχονται αντιμέτωπα με το παρόν τους, αλλά στρέφουν συχνά το κεφάλι προς τα πίσω, σε σκηνικά από πολιτικά γεγονότα παλαιότερα ή σύγχρονα. Ένας μικρός μετανάστης, εκδρομείς στην τουριστική Μακρόνησο, φοιτητές σε διαδηλώσεις, ένας Κούρδος που ανταποδίδει την αγάπη, ώριμοι επισκέπτες της μνήμης, ο έρωτας που σπάει τις συμβάσεις, το εστιατόριο μιας ξένης που ταρακουνάει τη ζωή μιας κωμόπολης, ένα σπίτι που στοιχειώνει τη ζωή μιας γυναίκας. Η συνδρομή δίνεται κάποτε από το απροσδόκητο. Έτσι, σαν ένα φως που μόνο κάποια μάτια μπορούν και βλέπουν, σαν ένας ήλιος που βγαίνει χλωμός. Αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, κυρίως, παραληρηματική κάποιες φορές, καθώς τα πρόσωπα παίρνουν το λόγο και αφηγούνται τη δική του το καθένα εκδοχή. Ο αφηγητής στέκεται κοντά τους και κάποτε η φωνή του μπλέκεται με τις φωνές τους. Και σε μια ιστορία, δίπλα στους ήρωες, αθέατη τις πιο πολλές φορές, μια σαύρα, τιμητής των ανθρώπινων πράξεων.