ΑΠΕΡΑΝΤΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΟΙΚΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Εικόνες διαχέονται στο μικρό δωμάτιο, αντικρίζει το ξύλινο τραπέζι αν και δεν υπάρχει, δυο ξύλινες καρέκλες, κάθεται, μπροστά της δυο πιάτα φακή, δυο φέτες ψωμί, πού είναι ο άλλος, πώς να υπάρξει χωρίς τον άλλο; Ταινία ασπρόμαυρη στους άδειους τοίχους, πώς περνάνε χρόνο στο χοιροστάσιο, γουρούνια φτερωτά πετάνε στον ουρανό της αυλής, ψαλμοί ακούγονται, θα ‘ναι ο παράδεισος, όλη ανοιχτή τον προσκαλεί την ψυχή, το σώμα, θα πρέπει να κάνανε έρωτα πάνω στη λάσπη, μια κάθαρση, βαπτίστηκαν με τα νερά της βρύσης που έπλυνε τις μέρες τους, έδιωξε το κακό. Είναι εκεί πάει και έρχεται ανοίγει και κλείνει πόρτες και παράθυρα, παραφυλάει στη σκάλα, γεννάει, το κακό.