ΟΙΚΕΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ

«Κάθε λεπτομέρεια αυτού του οράματος με γεμίζει με τη βεβαιότητα μιας υπαρξιακής αγρύπνιας. Τα διογκωμένα μάτια της γυναικείας μορφής μου με βυθίζουν στην αίσθηση μιας τρέλας που μου είναι οικεία. Τρέλα πέρα από την αυστηρά ιατρική περιγραφή. Ξεχειλίζω απ’ όλα τα σημεία μου. Κάθε ανοιχτή τρύπα του σώματός μου, κάθε πόρος του δέρματός μου αποτελεί ανοιχτή πληγή απ’ όπου ξεχύνεται η ύπαρξή μου ως χρώμα. Τα χνάρια μου λεκιάζουν το έδαφος. Σ’ αυτό το όραμα η γυναικεία μου μορφή είναι εξέγερση, επανάσταση, δήλωση ότι δεν πρόκειται να πάει χαμένη ούτε μία αναπνοή μου. Υλοποιείται έτσι το πάθος μου για τη ζωή. Σε τελική ανάλυση έχω την αίσθηση, ενώ σφίγγω τον Θωμά που έχει αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου, πως εδώ μέσα σ’ αυτό το όραμα, ολόκληρη ακτινοβολώ τον φόβο του θανάτου, όχι του δικού μου, αλλά του θανάτου του Θωμά μου, του μικρού αγοριού μου, που το δέρμα του στο δέρμα μου, με τα μάτια μου κλειστά, μυρίζει ρόδο ποτισμένο στη βανίλια».