ΑΠΟ ΤΑ ΡΗΧΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Φόβος, ο ανώνυμος φίλος.
Με συντροφεύει από τη στιγμή που ο Θεός έδωσε ευλογία να κάνω το πρώτο μου βήμα, έξω από τη μητρική ασφάλεια. Έχουμε γίνει αχώριστοι.
…Φόβος ο ἐπώνυμος σύντροφος. Μεγαλώνω, και μαζί με μένα ο φόβος μου ή μάλλον οι φόβοι μου. Τώρα έγιναν πολλοί. Ο ένας γεννά τον άλλον. Ο ένας τρέφει τον άλλον.
Τί φοβερό! Ό,τι αγαπώ με φοβίζει. Ακόμα και η ζωή μου.
Φοβάμαι ότι μπορεί να μη ζήσω αλλά φοβάμαι και να ζήσω. Φοβάμαι τον θάνατο, τον πόνο, την αποτυχία, τον αποχωρισμό.
…Μετά φόβου Θεού! Μόνο ένας φόβος μπορεί να νικήσει τον φόβο μου. Ένας φόβος εντελώς διαφορετικός από αυτόν που τόσα χρόνια με συνοδεύει τυρρανικά.
Αυτός ο φόβος σε οδηγεί εκεί που ο θάνατος γίνεται ζωή, ο πόνος αρετή, ο φόβος νίκη, ο χρόνος αιωνιότητα. Εκει βλέπεις τον φόβο σου να χάνει τη δύναμή του και ακούς την επισφράγιση της νίκης: «Θαρσείτε, Εγώ ειμί, μη φοβείσθε»!