ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ Η ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Εν αρχή ην ο Πόνος
Με ρωτάνε, συχνά: Πώς ήταν η Κατερίνα;
Η Κατερίνα ήταν σαν όλους τους ανθρώπους: Πονούσε, φοβόταν, αγαπούσε, εξοργιζόταν, δινόταν, πλήγωνε και πληγωνόταν. Όμως, όλα σε βαθμό υπερθετικό. Η ευαισθησία και η σκληρότητα, η οργή και το έλεος, ο εγωισμός και η ανιδιοτέλεια ήταν τα απρόβλεπτα εναλλασσόμενα πρόσωπα της Κατερίνας. Απρόβλεπτη· αυτό νομίζω πως είναι ό,τι πιο χαρακτηριστικό μπορεί να πει κανείς για 'κείνη.

Την Κατερίνα τη γνώρισα στις αρχές του '81. Ζήσαμε μαζί στην Τροίας και στην Γ' Σεπτεμβρίου και συνέχισα να τη βλέπω σχεδόν μέχρι το τέλος, αν και τα τελευταία χρόνια οι συναντήσεις μας είχαν αραιώσει. Έζησα μαζί της τις "καλές" εποχές, που ο κόσμος την αναγνώριζε, την αγαπούσε, διάβαζε τα βιβλία της. Κυρίως, οι νέοι και οι αριστερίζοντες. Ήταν η εποχή που, για πρώτη φορά μετά τα 40 της, άρχισε να εισπράττει θαυμασμό και αποδοχή. Ήταν μετά από την "Παραγγελιά", όταν τα πρώτα της βιβλία -"Τρία κλικ αριστερά" και "Ιδιώνυμο"- επανεκδίδονταν με πρωτοφανείς ρυθμούς για τα ελληνικά χρονικά.

Όμως τα τραύματα μιας ευαίσθητης ψυχής, μιας πληγωμένης ψυχής που δεν αναισθητοποιήθηκε, ήταν συσσωρευμένα. Και η πίκρα και το γαμώτο έβρισκαν διέξοδο στα ποιήματά της. Τα όνειρα για έναν άλλο, διαφορετικό κόσμο γίνονταν οργή, οι λέξεις ήταν ξυραφιές, μνήμες, κραυγές, ύβρεις, δάκρυα.

Τη θυμάμαι να γράφει μανιωδώς πάνω στη γραφομηχανή της με το τσιγάρο να καίει στο τασάκι. Ή με την ακριβή πένα, που της είχε χαρίσει ένας φίλος -θαυμαστής της. Ήταν αυτόματη η γραφή της Κατερίνας, λίγες φορές έκανε διορθώσεις, κυρίως όταν διάβαζε το γραπτό και δεν της "έβγαινε καλά" στο στόμα. "Δεν λέγεται", έλεγε "δεν είναι καλό εδώ". Και το ξανάγραφε, προσπαθώντας να βρει το ρυθμό του. Με έβαζε να της τα διαβάζω, να τα ακούσει και τσαντιζόταν όταν της εντόπιζα τα πολλά ορθογραφικά λάθη, που έκανε.

Υπήρξα ο πρώτος αναγνώστης πολλών από τα ποιήματά της. Αυτά του "Ξύλινου Παλτού", των "Απόντων", του "Μήνα των Παγωμένων Σταφυλιών". Έγραφε επί μερόνυχτα, ξέκοβε από τ